pembe düşler...

Yıldızlara baktım geceler boyunca... Ve sen sandığım bir yıldızla paylaştım içimdekileri. Çok uzaktı biliyorum belki beni duymuyordu bile ama hissediyordum varlığını yanımda. Beni o yıldıza bağlayan bir şey vardı işte. Yanımda olduğunu hissettikçe mutlu oluyordum. Sıcaklığını hissedebiliyordum. Her gece arıyordu gözlerim onu gökyüzünde. Ya bırakıp da giderse diye korkuyordum. Tam yalnızlığımı dindirecek; dost gibi sıcacık bir varlık bulmuşken kendime, yarı yolda bırakılmaktan korkuyordum işte. Çok geçmeden anladım yıldız da hazırdı beni dinlemeye içindekileri samimice dökmeye... O da yalnızdı sanki o da muhtaçtı sanki bir dosta. Hissediyordum…

Her gece çıkıp gökyüzüne baktığımda görüyordum, yine ordaydı. Göz kırpıyordu usulca uzaktan. Bırakıp gitmemişti beni. Hazırdı sanki sıcacık yüreğiyle limanım olmaya... Ya da ben öyle sanıyordum: olsun bunu hissetmek bile güzeldi.

Geceler geçtikçe bağlanıyordum yıldıza. Yalnızlığımı unutturuyordu bana. O gökyüzünde; ben yerde... O tüm kalbiyle bende; ben ona yetişeceğimi sandığım pembe düşlerde...

Bir gece tam da yetişeceğim derken ona, uyandım birden rüyadan. Düşlere kapılıp gidiyordum oysa. Sonu olmayan hayallere...

Uyandığımda bu yıldıza bağlamak istemiyorum dedim kendi kendime ve vazgeçtim pembe düşlerimden ya da vazgeçtiğimi sanıyordum. Hissedince bendekileri, yıldız görünmez oldu artık gökyüzünde. Bir vardı bir yok. Ama biliyorum kırılmamıştı bana. Çünkü sıcacık yıldız da biliyor zaten
PEMBE DÜŞLERİN BANA DA YASAK OLDUĞUNU…